Οι γονείς μου και εγώ

Η επικοινωνία μου με τους γονείς μου μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο με μία λέξη: ΧΑΛΙΑ!!!!
Με λίγα λόγια είμαστε.....
.... 3 πουλάκια κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ!
Απο τότε που με θυμάμαι σχεδόν
δεν ήμουν ποτέ δεμένη με τους γονείς μου.
'Οταν γεννήθηκε η αδερφούλα μου.δυστυχώς τα πράγματα έγιναν χειρότερα!
Σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί μου και μέχρι σήμερα με έχουν στην άγνοια,πράγμα που αρχίζω και συνηθίζω (τώρα αυτό είναι καλό ή κακό;).
Δεν δίνουν σημασία στις απόψεις μου και όταν τους χρειάζομαι πραγματικά δεν είναι ποτέ εκεί!
 ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ
Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα το 1990 γεμάτος όνειρα για μια καλύτερη ζωή.
Ξεκίνησε να δουλέυει ως εργάτης και έστελνε κάθε μήνα λεφτά στην οικογένεια του.
Ο πατέρας μου είχε ήδη ένα παιδί στην Γκάνα αλλά ποτέ δεν παντρεύτηκε την μητέρα του παιδιού (δεν γνωρίζω τον λόγο).2-3 χρόνια αργότερα γνώρισε την μητέρα μου αλλά παντρευτήκανε το 1995,ενώ η μητέρα μου ήταν έγκυος εμένα.Η μητέρα μου τότε δούλευε ως οικιακή βοηθός (καθαρίστρια) και συγκατοικούσε με την αδερφή της (με την οποία έχει τσακωθεί τώρα).
Απ'ότι φαίνεται οι γονείς μου νοιαζόντουσαν για μένα μόνο όταν ήμουν μωρό και ήταν πιο στοργικοί μαζί μου (κρίμα που δεν θυμάμαι τίποτα αλλά ευτυχώς υπάρχουν φωτογραφίες).
Βέβαια υπήρξαν πολλές φορές που η μητέρα μείωνε τον πατέρα μου μπροστά μου.
Και γενικά πάντα τσακωνόντουσαν αλλά ο πατέρας μου πάντα υποχωρούσε για να μην γίνουν χειρότερα τα πράγματα.
Παρόλο που είναι παντρεμένοι 15 χρόνια,ποτέ δεν τους έβλεπα ευτυχισμένους.
Είναι σαν να παντρεύτηκαν από υποχρέωση!
'Αλλοι στην θέση τους θα είχαν χωρίσει!
'Εχω τσακωθεί και εγώ με τους γονείς μου,αλλά την τελευταία φορά που τσακώθηκα με την μητέρα μου,η ίδια μου είπε: " Είσαι ηλίθια! Ειλικρινά αν θες μπορείς να φύγεις από το σπίτι! Στο κάτω κάτω δεν είσαι η μόνη κόρη που έχω!".
Και δεν ήταν η πρώτη φορά που μου είπε κάτι τέτοιο!Και ο πατέρας μου αλλά και η μητέρα μού μου έχουν πει χιλιάδες φορές αυτό το πράγμα. Τους είμαι βάρος εδώ και πολύ καιρό και δεν βλέπουν την ώρα να με ξεφορτωθούν!
Για παράδειγμα: 'Οποτε έχω γενέθλια δεν μου λένε ποτέ "Χρόνια πολλά" αλλά ούτε μου κάνουν δώρα.
Πάντα ήθελα να μοιράζω σοκολατάκια στους συμμαθητές μου,γιατί ήξερα ότι αυτοί τουλάχιστον θα μου ευχόντουσαν.
Αλλά όταν έχει γενέθλια η αδερφή μου...... αλλάζει το πράγμα!
Είναι ικανοί να κάνουν τα πάντα για να μείνει ευχαριστημένη η μικρή.
Αλλά δεν νιώθω ούτε ζήλεια αλλά ούτε και μίσος για την αδερφή μου.Αντιθέτως!
Δεν μπορώ να καταλάβω!Τι έχω κάνει στους γονείς μου και με μισούν τόσο;;;;
Επίσης,θυμάμαι ότι όποτε η μητέρα μου έχανε τα λεφτά της έλεγε πως ή εγώ τα έκλεψα ή κάποια φίλη μου έκλεψε τα χρήματα (γι'αυτό αποφεύγω να φέρνω φίλες μου στο σπίτι).
'Οσο και να λέω ότι είμαι υπερήφανη για τους γονείς μου,βαθιά μέσα μου ξέρω ότι λέω ψέμματα.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να καλύψω τις πληγές μου με ένα ψεύτικο χαμόγελο,
αφού αν τους μιλήσω το μόνο που θα κάνουν είναι να σφυρίξουν αδιάφορα..........